Bir gün anneme Ceren’i eve getireceğimi söyledim. Annemin gözleri kocaman oldu. Yine bir hayali eve getireceğimden korkuyordu. Ama ben kendime güveniyordum. Ceren bir hayal değil, gerçekti. Annem isteksiz de olsa benim ısrarımla kabul etti.

Öbür gün Ceren’le buluştuk ve ona ‘’Seni biraz sonra anneme zütüreceğim’’ dedim. Ceren çok telaşlandı. Hazırlık yapmadığını söyledi ama ben ısrar edince kabul etti. Artık geri dönüş yoktu. Biraz sohbetin ardından eve doğru yola koyulduk. Sokağa gelip eve yaklaştığımızda son bir kez kulağına eğilip ‘’Seni çok seviyorum’’ dedim. Eve geldik, kapıyı çaldım. Annem açtığında ben önden girip ayakkabılarımı çıkardım ve Ceren’i içeri aldım. Anneme bakıp gözlerimle Ceren’i işaret ederken kalbim duraktı sanki.

Annemin gözlerindeki yaşı görünce olduğum yere yığıldım. Demek yine hayaldi… Ama annemin ağzından çıkan şu kelimeler benim için o an bir dua kadar kutsaldı; ‘’Hoş geldin güzel kızım…’’