YA CEREN DE HAYALSE?

Hiç bir şey umurumda değildi. Her şey, bütün bir dünya hayal olabilirdi ama Ceren… Ya oda hayalse? Bu ihtimal beni delirtmeye yetiyordu. Annem birçok ilaç getiriyor bunların rahatlamam için olduğunu söylüyordu. Ama ben zaten rahattım. işten ayrıldım ve aradan 3 gün geçtikten sonra dışarı çıktım. Her zaman gittiğimiz parka gittim. Arkadaşlar yine ordaydı. Aslında belki oradan hiç ayrılmamışlardı. Onlarla konuşurken parktaki diğer insanların alaylı alaylı güldüğünü fark ettim.

O gülen insanlara ‘’Siz gerçek değilsiniz’’ diye bağırdım. Ama onlar sadece gülüyordu. Peşimi bırakmalarını söyledim. Nereye gidersem onlarda benimle beraberdi. ilaçlar beni iyice dağıtmıştı. Düşüncelerimi toparlayamıyordum. Arkadaşlar da yavaş yavaş benden uzaklaşıyordu. Ceren’i aramaktan korkuyordum. Çünkü ararsam Ceren diye birinin hiç var olmadığını anlayabilirdim. Bir gün dayanamayıp aradım ve her zaman ki yerimizde buluştuk.

Ona bir yandan başıma gelenleri anlatırken diğer yandan çevremdeki insanlara bakıyordum. Yine bana gülmelerinden korkuyordum. Eğer gülüyorlarsa bu Ceren’in hiç olmadığını gösterecekti. Evet, çevredeki insanlar yine alaycı bir şekilde bakıyordu ama gülmüyorlardı. Ceren olayı beni gün geçtikçe bitiriyordu...