Yüzü düştü, aynı benim gibi..

"özür dilerim başka bir yere gidelim" dedi, önüne bakarak.

Bundan sonra "ya herro ya merro" benim için.. kalktım ayağa, bir şey demeden ceketimi ve hırkasını alıp salona geçtim.

"noldu, nereye gidiyoruz?" dedi, yine yüzü düşük şekilde.

"lunapark'a, hadi kalk" dedim gülümseyerek.

Çocuklar gibi sevindi lan.. ters etki işe yaramıştı bir kez daha.. sarıldı ayağa kalkıp, elimde hırkasıyla bende sarıldım, saçlarını öptüm, her ne kadar sarılma amacımız farklı olsa da ikimiz de halimizden memnunduk. Çekti kendini, gülümseyerek,

"teşekkür ederim, kırmadığın için" dedi.

Seni kıracağıma, Küçük Teleri yavşağının kafasını kırarım güzelim..

"hoyt" diye bağırdı yavşak. Uyandı aq.. sessiz..

Hiç kırmadım o güne kadar Hazal'ı, kırmakta yoktu aklımda, kıramazdım zaten bilerek. Hırkasını giydirdim, evden çıktık. Minibüsle Safranbolu'ya geçtik. Yaşadığım ağır trajediden 1.5 ay falan geçmesine rağmen lunaparka gelince ister istemez çöküş yaşadım içimde. Ama Hazal'a belli etmemeliydim. Sadece eğlenmesi lazımdı.