Ama bir şey farketmiştim, Hazal'dan "bitanem" demesini isteyince, gözlerini kaçırmıyordu.. utanıyordu ama gözlerimin içine bakarak diyordu. Ve tekrardan kendini "ulaşılmaz bir güzellik" olarak düşünmeme sebebiyet veriyordu.

Her gün Hazal'ıma "seni seviyorum" demek.. çok güzeldi lan.. bir de onun utanıp narince gülümsemesi..

Peki karşılığını görmeden her gün bunları yapmak sıkıyor muydu beni..? asla.. hatta bakarsanız görevim gibi görmeye bile başlamıştım, pgibozun belki de "en hoş" yanı esir almıştı beni.. asla pişman da değildim.

Cuma akşamı Hazal'ın bizde kalmasını isteyecektim. Kalır mıydı kalmaz mıydı bilmiyordum, hatta intihar gözüyle bakıyordum.. olsun.. sadece şansımı denemek istedim. Fatih dışarıdaydı o ara, Beyza'yla. Aradım salon da otururken,

"efendim bitanem" dedi..

Bitanem demezse konuşmayacağım diye tehdit ediyordum aq.. napıyım..

"güzelim napıyorsun?"

"oturuyorum yurtta tek başıma, malum biliyorsun, sen?"

"ben de öyle oturuyorum evde, ya şey diyeceğim.. yarın bizde kalır mısın?"