Göremiyor olmam bir yana; hiç değilse arkadaşlarını görürüm, numarasını alırım ayağına umutlarım da tükenmeye başlıyordu. Zincirlerini kırmış, sosyalliğe koşan vücudum aşkın eline tekrar asosyal olmuş diye tek başıma dışarıya çıkamayan ben; arkadaşlarımın da mekândan sıkılması üzerine umutlarını tamamen kaybetmiş, aşkımın başlamadan bittiğini düşünmeye başlamıştım. Tabi açık konuşmak gerekirse yaklaşık 2 hafta içinde yaşadığım bu düşüncelerimin etkisi de olaylar gibi sadece 2 hafta sürdü. 1 ay geçmesine rağmen kızı net olarak hatırlasam da; aşkı düşünmüyor, eski sosyalliğime dönüyordum.

Bu sürede seneyi bitirmiş, yazın memlekete dönmüş, Fatih ve Ahmet’le takılmalara ise devam etmiştim. iyi ki bu adamlarla aynı yerlerde yaşıyoruz diyordum bazen kendi kendime. Sonuçta onlar olmasa 1 ay bir süre için bile olsa, tek taraflı aşkı tadamayacaktım. Beni görmemiş bir kıza âşık olduğumu onlara anlatmam gerektiğine inandığım bir vakitte ise içki masasının da gevşemesinden yararlanarak durumu açığa kavuşturdum.