O’na o kadar bakmış olmama rağmen dikkatini çekmemeyi de başarmıştım ki hiç bu taraflara bakmamıştı. Yanında kız arkadaşları vardı. Bu durum bende artmış bir heyecana sebep olsa da, “Dur daha yeni sosyal oluyorsun. Boyunu aşacak bir iş yapma” dedim kendi kendime. O sırada kalktılar onlar; cadde tarafında oturmamızın avantajı olan kapıya yakınlık sebebiyle yanımızdan geçtiler. Baktım gözlerine ve gülerek iyi akşamlar dedim. Sanırım biraz önce düşünmüş olduklarıma rağmen aklımın rütbesine söz geçirememiştim.

Kız model değildi belki de ama NBA oyuncusu olsaydı kalibresine lise basketbolcusu kalırdım. Kalbim ilk defa farklı çarpmıştı; bunun sonrasında yaşadığım duygular, ilk kez bu şekilde çarpışından gelen acıyla karışık duygular, “Tamamdır, sen âşıksın” dedirtti gönlüme. Evet, kıza çıkma teklifi ettim evlendik diye devam etmedi tabi. Her gün o kafeye gitmeye devam etmeme rağmen göremiyordum çünkü onu.

edit: biçem