Bahar gelmiş, dersler yavaştan bitiyor diye bir sevinç kaplamıştı içimi. Çok sosyal bir kişiliğim olmamasına rağmen, can dostu olarak gördüğüm 2 diğer arkadaşımla sürekli dışarıya çıkabiliyorduk dönemin gevşekliğiyle. Son sınavlar bile ilk sınavların çok iyi oluşundan gerginlik oluşturmuyordu üzerimde. Güneşi bir kış da görememiş olacağız ki eve girmediğimiz bir döneme geldik. Paso dışardayız, aileden de uzak olunca soran olmuyor işin aslı. Tabi merak fazla, her zaman akıllarındayız. Sağ olsunlar bizi büyütüp buralara getirdiler, cebimize paramızı koyup gönderdiler. Haklarını nasıl öderiz bilemiyorum. Ama konumuz bu değil tabii ki.

Lafı fazla uzatmadan paso dışarıda zaman geçirdiğimizden olsa gerek yazı getiriyoruz yavaş yavaş. Ben bile saçma yapılı, yanlışlıkla yaratılmış çirkinlikteki bedenimle asosyal ruhumun kelepçelerini numaralarla çözüp; sosyal oluyordum yavaş yavaş. Ama her şey göründüğü gibi olmuyordu tabi. Keşke bacaklarımda kırık olsaydı da yürüyemeseydim, keşke hasta olsaydım da dışarıya çıkmasaydım, keşke ailemi görme bahanesiyle eve gitmiş olsaydım da o gün o kafeye oturmaya gitmeseydim dediğim bir gün geldi.

Fatih’in teklifiyle öğlen vakti bulunduğumuz memlekete göre iyi sayılabilecek bir kafeye geçtik. Her zaman olduğu gibi kardeş gibi olduğumuz grubumuzun yanında bir de iyi arkadaşımız vardı bu sefer. Geçip caddeyi gören bir yere oturduk. Nargile söyleyip birkaç çay içtik. Keşke etrafı inceleseydim de o anı yaşamasaydım dediğim bir an yaşadım ancak. O’nu gördüm. Sanırım onlar nargile ile işini bitirene kadar çaktırmadan izledim her hareketini. Kahverengi saçlarında boğulmuştum. Gözlerindeki kömür siyahıyla evine para zütürmenin sevincini yaşayan bir maden işçisi gibi sevinci yaşamıştım bir an.