Döndüm eve, Eliften korkuyordum, yüzümün kırmızılığını görür de ağlar diye, çok seviyordum be beyler, benim yüzümden ağlamasını istemiyordum, bastım yüze buzu, daha beter oldu amk. Kapı çaldı, o zamanlar delik melik yok amk açtım kapıyı Elif tabikide... Sarıldı bana direkt yüzüme bakmadan, sonra yüzüme döndüğünde gözlerindeki o gülümseme gitti, yerini korku ve endişe aldı, sorguya soktu beni bildiğiniz ne oldu nasıl oldu diye, seni düşünürken direğe kafa atmışım hayatım diye cevapladım, gülümsedi, aptal sevgilim benim dedi. Beyler gülümsedi ya, o ağrıyan kaslarım, o acıyan yüzüm hissedilmez oldu işte o an. O an ben hayatımın doruk noktasındaydım. Belki de o an bırakmalıydım hayatı..