Yüzüm hiç bir duyguya ya da mimiğe bürünemiyordu, donuk bir şekilde anlatmaya başladım,

"olmadı Fatih.. bu sefer ortada mal gibi kalan ben oldum.. dün gece yemeğe zütürdüm, oradan da lunapark'a.. çocuklar gibi eğleniyordu lan kız.. biliyorsun onun gülümsemesinin beni nasıl etkilediğini.. o kadar kendimi tutup beklemem daha iyi oldu aslında.. daha çok yanımda oldu, daha çok daldım gözlerine.. parka geçtik, oturduk bir banka, bir yolunu bulup döktüm içimdekileri..

Fatih'in yüzü iyice ekşimişti, benim yüzüm hala donuk.

..o kadar inandırmıştım ki kendimi, onun gözlerime bakması bile ümitlendirmişti beni.. Hazal'ın bana hisler beslediğine dair emindim lan.. biliyorum, üzülüp dertlenmeyi bile haketmiyorum, müstehak bile bana.. ama benimle aynı hisleri taşımadığını söyleyince bittim Fatih.. ağladım ulan.. çocuklar gibi ağladım.. senden ve Beyza'dan da özür dilerim dün gece dediğim için"