Evdekileri ikna etmek için üniversiteden arkadaşlarla gitme yalanını uydurmuştum. gerçi Derin'le gidiyorum desem de ses etmezlerdi herhalde ama utandım söylemeye nedense yok yere öyle bir yalan uyduruverdim. işin maddi boyutuysa hala kafamı kurcalıyordu. önce gidip babamın önceki ay bıraktığı paraya baktım ve hala ordaydı. ablamın o paranın bir kuruşuna bile dokunmasına çok şaşırıyodum ama açıkçası paranın orda olmasına da sevindim. sonra aklıma babamın aldığı telefonu satmak geldi ama ondan izin almadan yapmak istemedim.bir sabah izin almak için arayınca şaşırmış olacak ki sesi baya mutlu geliyordu onu aradığım için. telefonu satmak istediğimi söyleyince önce para vermeyi teklif etti ama kabul etmeyince telefonu satmamda sakınca olmadığını söyledi. hiç kullanılmamış olmasına rağmen o zamanki fiyatının yarı fiyatına sattım telefonu. elimde iyi kötü bir para olmuştu ama yetmeyeceğini biliyordum ve borç isteyebileceğim tek kişi olan sami abiye gittim utana sıkıla.