Ben 1 haftadan uzun bir süre o hastanede kaldım beyler ve sevdiğim herkes yanımdaydı hep. Artık ben de değnek yardımıyla da olsa yürüyebiliyordum ve kavgada yanımda olan herkesi gidip tek tek ziyaret ettim. çoğunun adını bile orda öğrendim ama içlerinden biri bile çıkıp bana senin yüzünden dayak yedik demedi. Burak sadece 2 gün kadar kalabildi ve mecburen geri döndü ama her gece aradı beni. Derin'le ise o geceden sonra hiç yalnız kalamadık ama artık sadece bakışırken bile ikimizin de gözünün içi gülüyordu ve ben şimdiden taburcu olunca geçireceğimiz güzel günleri düşünmeye başlamıştım. Doktorlar artık taburcu olabileceğimi söyleyince ise gariptir ama kopamadım o hastaneden. ömrümün belki de en kötü haftasını geçirdiğim o odadan kopamadım bir türlü. hayatımın en güzel ilişkisi o odada başlamıştı ve içim acıya acıya veda ettim o odaya. Uzun zaman sonra da Derin'e açıldığım gece o odada aslında yalnız olmadığımızı öğrendim.o an orda olmasını hiç istemeyeceğim birisi de o odadaymış o gece ve çıtını bile çıkarmamış meğerse.