MUTLAKA OKUYUN !

Değerli dostlarım, bugün sizlere sevdiğim bir insanın bir konuşmamız sırasında bana anlattıklarını aktarmak istiyorum...

Suriye\'de çıkan iç savaştan kaçan ve Türkiye\'ye mülteci olarak gelen bir bayan arkadaşım...

Adı Asmin ve kendisiyle yaklaşık 1 yıl önce, bir tıra insani yardım malzemeleri doldururken tanıştım. Konuştuğu dili biliyor olmam onunla kısa sürede birbirimizi tanımamıza vesile olmuştu.

Hiç unutmam, bir sohbetimiz sırasında kendisine

\'\'Nasıl oldu, buraya nasıl geldin anlatır mısın?\'\' diye sormuş bulundum.

işte Suriyeli kız Asmin\'in bana anlattıkları...

\'\'Orhan, ben Suriye\'nin idlip şehrinde annem babam ve 3 kız kardeşimle birlikte yaşıyordum. Ülkemizde çıkan iç savaş merkeze uzak olduğumuz için başlarda bizi pek etkilemedi. Ama daha sonra savaşın ilerlemesi şehrimizdeki insanların bir bir şehirden ayrılmasına neden oldu. Bizler başlarda \'\'Bir şey olmaz, bizim bulunduğumuz yere gelmezler\'\' diye bir yanılgıya düştük, ama savaşın giderek artan şiddeti yanıldığımızı anlamamıza sebep oldu. Kim olduğunu bilmediğimiz kişiler her gün şehrimize baskınlar yapıyor ve insanlarımızı öldürüyorlardı. Öyle ki bazı günler sokaklarda ölü insanlar görür fakat korkudan hiç bir şey yapamaz, evlerimizden çıkamazdık. O anı hayatım boyunca unutmayacağım, bir gün bağrışmalar duyduk. Kıyamet kopuyor gibiydi. Bulunduğumuz apartmana tanımadığımız insanlar girmiş ve bütün komşularımızı silahla taramıştılar. Bizler de evimizdeydik ve az sonra bizi öldürmek için geleceklerdi. Ben ve kız kardeşlerim korkudan birbirimize sarılmış ağlıyorduk. Az sonra annemiz yanımıza geldi ve \'\'Beni takip edin çabuk, düşmanlar geliyor, hemen buradan uzaklaşmaz isek hepimize tecavüz edip bizi öldürecekler\'\' dedi. Annemizin dediğini yaptık ve onu takip ettik. Ama babamız gelenleri oyalayabilmek için bizimle birlikte gelemedi. Binadan çıktığımız an babamın attığı çığlığı ve ardından duyduğum silah seslerini hayatım boyunca unutmayacağım. Şuan bile o sesleri duyar gibiyim.\'\'