Sürekli uyuyup uyandığım için bölük pörçük hatırlıyorum o anları. gizem bi ara yanıma gelip "burak arıyo sinan konuşabilecekmisin" dediğinde kendimde konuşacak gücü bulup cılız bi sesle evet dedim. gizem telefonu kulağıma dayadı ve hayatımda ilk kez burak'ı ağlarken o an duydum beyler. koca çocuk karşımda bebek gibi ağlıyordu ve sürekli sabaha bilet bulup gelicem diyordu. onun o sesini duyunca tek kelime çıkmadı ağzımdan. ağlamaya bile mecalim yoktu ama gözümden iki damla yaş süzüldü sadece. telefonu kapatınca gizeme Derin'i sordum. cenkin yanında deyince çok üstelemedim kuzeni tabi gidicek diye ama acayip görmek istiyordum onu. aradan 10 dakika ya geçti ya geçmedi ki Derin geldi yanıma. odada başka kimse var mıydı bilmiyorum ama hiç ses çıkmadığı için başka kimsenin olmadığını düşünerek "özledim" dedim utanıp sıkılmadan. yine o hasret kaldığım melek gülümsemesiyle cevap verdi bana.