Yavaş yavaş duyduğum sesleri anlamlandırmaya başladım bir süre sonra.ilk tanıdığım ses çocukluğumdan beri en sevdiğim ses olan ablamınkiydi ve sanki ağlamaklı konuşuyordu. kendi halimi bırakıp ona üzüldüm bi de.küçükken düşüp kolumu bacağımı kanatsam bile koşa koşa yanıma gelip ağlardı ve ben şimdi karşısında ölü gibi yatıyordum.onu daha fazla üzmemek için konuşmak bağırmak istedim ama sadece bi hırıltı çıktı ağzımdan ve bi hemşire gelip iyi olup olmadığımı sormaya başladı. yarım yamalak açabildiğim gözümle bişey takip etmemis istedi ve gitti.o kadar yalnız hissediyordum ki artık hemşire bile gidince üzülüyordum. beni tanımadıkları halde hiç yok yere benimle kavgaya gelen çocukları düşündüm.ben böyleysem onlar da aynıydı ama onlardan da çok düşündüğüm biri vardı. herkes neyse ama Derin'in üzülmesine dayanamazdım.