itiraz etmeden kalktı, yürümeye başladık konuşmadan.. Hazal halâ anlamaya çalışıyor gibiydi.. 100.yıla geçtik minibüsle. Moralim o kadar bozuktu ki yurduna bırakmak dahi gelmedi aklıma. Minibüsten inince,

"Görüşürüz" dedim sadece. Cevap vermesini beklemeden yürümeye başladım.

Sadece şu olay bile nasıl içimi yakmıştı, neden mi?
Çünkü Gizem'e yaptığımı ona da yaptım. Her şeyimi ona bağladım, o olamazsa bende olamam, bir daha mutlu olamam dedim kendime gecelerce. Bir iki haftada hem de.. aslında ilk o gecede..

Üst üste koyulmuş onlarca taş arasındaki ilk taş olarak gördüm onu. O giderse diğerleri de giderdi.. gitmemeliydi..

Arkamdan sesini duydum yine,

"bırakmayacak mısın beni yurda?"

Döndüm soğuk bir yüz ifadesiyle,

"bırakıyım.. peki" dedim.

Yol boyu türlü şakalar, tatlılıklar yapsa da yalandan gülümsemeyle yetindim. Cem Yılmaz bile güldüremezdi o akşam. Geldik yurdunun önüne,

"teşekkür ederim çok güzeldi bugün ^^" dedi.

Tabi.. çok güzeldi(!)..

"bir şey değil" dedim.

Baktı üzgün gibi,

"Teleri niye böylesin?"