Elinden tuttum sokaklarına girmiştik o anda durdu ve

S: Canım napıyoruz bizim sokağa geldik geri dönelim
B: Yürü

Elini bırakmadım ve apartmanlarının önünde durdum. Şaşkın gözlerle bana bakıyordu. Ne diyeceğimi ne yapıcağımı bilmiyordu. Gözlerinde korku vardı kıyamıyordum Sena'nın böyle olmasına ama artık gerçeklerin ortaya çıkma vaktiydi. Acaba Sena üvey babasının benim öz babam olduğunu biliyormuydu ? Ama babam beni tanımamıştı nasıl bilebilirdi ki ? Benim de kafamın içinde acayip sorular dönüyordu ne yapıcaktım söylememeli miydim yoksa ? Pişman olucağım birşey mi yapıyordum ? Cidden hiçbirşeyi bilmiyordum. Kapılarının önünde duruyorduk öyle birşey dememi bekliyordu. Zillerine bastım. Bastığım anda elimi bıraktı bende tekrar tuttum babam çıkmıştı balkona bizi gördü ve hemen aşağıya indi.

Ba: Ne oluyor burda delikanlı ? Sena bu kim ?
S: ıı baa baba şey
B: Şu kadar yıl önce şu şehirde şu kadınla bir evde oturuyordunuz ve birde çocuğunuz vardı doğru mu efendim ?
Ba: (Şaşırmış bir şekilde) Sen nerden biliyorsun bunları ?
B: O küçük çocuk benim baba. Bizi neden bıraktın ?
Ba: içeri gelin çabuk!

Girdik apartmana ve merdivenleri çıkmaya başladık. Sena'nın gözleri kocaman olmuş ne olduğunu hala anlamamış bir şekilde elimi sımsıkı tutuyordu. Çıktık merdivenleri ve eve girdik. Gözüme ilk ilişen cisim çerçevedeki bir çocuk fotoğrafıydı. Tahmin ediceğiniz üzere o fotoğraf benim çocukluğuma ait bir fotoğraftı.