"Ya hani ömer diye bi çocuk var ya" diye başladı cümleye ve baya bi sustu sanki cümleyi toplamak ister gibi.ben de o ara ömer kim lan diye geçirdim içimden. sonra içimden kimse kim deyip ee dedim aynı ciddiyetle bakmaya devam ederek. "ya geçen hafta kızlarla otururken numaramı istedi bu ayıp olmasın diye verdim ben de" dedi ama mahcup mahcup bakıyo yüzüme anladım var bişeyler. "niye istedi" dedim sanki babası gibi sorgulayarak. "ya bilmiyorum ayıp olmasın dedim verdim ama o geceden beri sürekli mesaj atıyo bezdim artık" dedi sinirli sinirli ve o öyle deyince ben ondan daha çok sinirlendim. "açsana bi telefonunu" dedim sinirli sinirli. önce bi yok mok etti ama cidden sinirlenmiştim ve ısrar edince dayanamadı açıp verdi telefonu. attığı mesajları silmişti hep Derin ama sadece son attıkları duruyodu. Derin ne dediyse artık "ya niye ki" yazıyodu ilk mesajda. sonra okumaya devam ettim ve sinirden elim ayağım titredi beyler." evet desen ölürmüsün", "gel işte nolucak" falan diye bi ton mesaj atmıştı peşpeşe ve Derin cevap olarak büyük harflerle "YETER" yazmıştı sadece. telefon kapandıktan sonra da sürekli Derin'i bi yere çağıran mesajlar atmaya devam etmişti şerefsiz ömer. sinirle Derin'e dönüp "nereye çağırıyo bu seni" dedim sert sert bakarak ama kütüphanede olduğumuzdan sesimi de çok yükseltmemeye çalışıyordum. bilmiyorum anlamında dudağını büzdü ve "farketmiyomuş" dedi. resmen sinirden kendimi kaybetmek üzereydim beyler ne ara bu kadar yüz bulmuştu bu ömer denen çocuk aklım almıyordu. işin komik tarafı çocuğun kim olduğunu da hala çıkaramamıştım. çocuğun numarasını almak için kendi telefonumu çıkardım ama Derin elimden kaptı kendi telefonunu ve "uzamasın sinan" dedi gözlerini yine kocaman açarak. derse dönmek istedi ama 5 dakika falan sonra benim ısrarımla kalktık kütüphaneden. telefondan bayadır ses çıkmıyodu ve ben bir umut vazgeçmiştir diye geçirdim içimden ama durakta otobüs beklerken çalmaya başladı bu sefer Derin'in telefonu.