15 Temmuz 2016. Acil serviste nöbetteyim. Saat 21.00 civarı gök gürültüsü gibi bir ses. Yapılan tadilattan bi parça aşağı düştü sandık. 10 dakika geçmeden 2. Kez. Gelen 112 ekibi bir çağrı ile hastayı teslim dahi etmeden bırakıp ivedi çıkış yapıyor. Bu esnada açık olan TV den Boğaziçi' ndeki askerleri görüyoruz. Herkesin kafasında farklı senaryolar dönerken sinir krizi geçiren bir polis memuru geliyor. Ondan anlıyoruz durumun ciddiyetini. Çok geçmeden TRT' de #Tijenkaraş ın titreyen sesle okuduğu bildirge.. Acil servisteki hastaları çıkarıyoruz katlara, tamamen boşaltıyoruz. ilk hastayı kapıda ambulansın acı sirenleri arasında karşılıyoruz. Ufak bir sıyrık. Ardından 2. Hasta; omzunda kurşun giriş çıkışı. Sonra 3.- 4.. hastalar ardı ardına geliyor.. Birisi sürekli serum ve antibiyotik setliyor. Odaların hepsi dolu. Tetanoz aşıları, serumlar yetmiyor, 5 dakikada bir eczaneyi arıyoruz. Kutu kutu gelen aşı dakikasında bitiyor. Oturabilecekleri odalarda sandalyelere oturtuyoruz, hayati tehlikesi olmayanları ise lobiye çektiğimiz 25 kadar sedyeye alıyoruz. Hastaların tedavileri üzerlerine kalemle yazılıyor, yaptıklarımızı çiziyoruz. işin en kötü yanı da, müdahale ettiğin hemen herkes polis.. 15 Temmuz 2016. Acil serviste nöbetteyim. O nöbeti hiç unutmayacağım..