Günlerce rüyamda gördüm Alara'yı, gülerken.. ağlarken.. eğlenirken.. ve.. "haketmedim bunları" dermiş gibi üzgün üzgün bakarken.. ağladım her sabah gizlice.. her ne kadar adi bir herifte olsam benim de derinlerde gizlenmiş duygularım vardı..

Karayel kafe var, 1 aylığına servis elemanı olarak işe girdim orada, hiç yoktan kafayı toplamama yardımcı olurdu.

Fatih'e yeni numaramı verdim, o ay, Fatih'le muhabbet, iş, aileyle muhabbet.. kısaca Çeşme'den sonra tak gibi geçti. Bir ay çalıştıktan sonra okulun açılmasına 2 hafta falan kalmıştı.

Berbere gittim, gözlerimi kapatacak kadar uzamış olan saçları kısalttırdım, iyice uzayan sakalları kirli sakal şeklinde bıraktırdım.

Okulun açılmasına bir 3 gün kala, Karabük otobüsüne bilet aldım. Ailemle duygusal vedalaşmadan, ve babamın, cebime olduğu halde para sıkıştırmasından sonra atladım otobüse..

Düşünmekten uyuyamadım desem yeridir, zihnimde hep sorular yer buluyordu..

"Beyza'yı gördüğüm de ne yapacağım?"
"Diğerleri nasıl bakacaklar bana?"
"Cansu kaltağı yaptığıyla mı kalacak?"
"Fatih'le kardeşliğim ne durum da olacak?"
"Alara'nın son hallerini unutabilecek miyim?"
"Bu karakter değişimim ne kadar sürecek?"

Aslında düşünmek yersizdi.. yapacağım tek şey vardı.. yaşayıp öğrenmek..

Yeni bir sene.. yeni olaylar.. yeni zorluklar..

Geliyorum Karabük..

Ama bu sefer çok farklı..