Odasında hemen hemen 15-20 kişi vardı ama gözüme direk o çarpmıştı yine. yatağına uzanmış sessiz sessiz ağlıyodu.onu çok fazla ağlarken görmüştüm son zamanlarda ve artık buna dayanamıyodum. bizi kapıda görünce yatağında doğrulmak istedi ama yapamadı. yanında oturan kızlar koluna girince doğruldu yatağında. sabahtan beri en çok yapmak istediğim şeyi yapıp gidip sarıldım Derin'e.ben ona böyle kötü zamanlarda sarılmayı hiç istemiyodum beyler. mutluyken,yüzü gülerken sarılmak istiyodum ona ama yine omzumda ağlıyodu Derin.onu öyle görünce dayanamayıp ben de ağlamaya başladım.ben o güne kadar onu ağlerken çok görmüştüm ama onun yanında ağlamaya çekinmiştim hep.bu sefer hiçbir şeyi hiç kimseyi düşünmeden ben de ağladım onun omuzlarında. burakla da sarıldıktan sonra yatağına geri yatırdılar Derin'i.sanki konuşmaya bile hali yokmuş gibi ağzından tek kelime çıkmadı. uzun bi süre oturduk Derin'in odasında. saat baya baya gece olmuştu ama beni bıraksalar ölene kadar oturup başında beklerdim. aklıma evdekiler geldi birden ve telefonumu çıkarıp sami abiyi aradım. yine hemen açtı telefonu ve durumu anlatınca sağolsun eve gidip evdekilere haber vereceğini söyledi.o işi de hallettiğim için artık içim rahattı ve o odadan dışarı çıkmaya hiç niyetim yoktu. burak desen zaten gıkını çıkarmadan sabaha kadar beklerdi yanımda.ben iyi kötü görmüştüm Gökçe ablayı ama o sadece 1-2 kere falan gördüğü bi insanın ardından ağlıyordu.o gece nasıl sabah oldu bilmiyorum. kimsenin gözüne bir damla uyku da girmedi zaten herkes bi köşede ağladı saatlerce. şehir dışından gelen akrabalar yüzünden cenaze işleri 1 gün beklenmişti ve sabah olur olmaz o hiç tanımadığım akrabalar da gelmeye başladı.o güne kadar hiç cenazeye katılmamıştım ama sonradan çok fazla cenaze gördüm. şimdi bana sorsanız hangisi seni en çok üzen oldu diye kesinlikle Gökçe ablanınki derim.