Ben Azad'ı beklerken arkamdan üç tane gölgenin yürüdüğünü hissettim... Ayağa kalkıp dereye baktım , derede herhangi bir şeyin yansıması yoktu ancak emindim bir şeylerin arkamdan geçtiğine.
"Azad !" diye seslendim... Bir şey yoktu.
Kafamı tekrar dereye doğru çevirdiğimde derenin karşı ucunda 3 tane o gölgeli şeyleri gördüm... Upuzundular , gecenin karanlığı onları bu sefer gerçekten korkunç kılmıştı...
Sesleri yıllar önce kaybettiğim annem , babam ve evlatlık kardeşime aitti... Bana sesleniyorlardı.
O an Azad'ın
"Bir gece birisi senin adını söylerse ve bu ses sevdiğin bir kişinin sesine aitse kaç oradan." demişti...
Geriye doğru adım attım... Onlar da hızla bana doğru geliyorlardı...
Ata koşup üstüne atladım , ormanın içinde hızla kaçarken at birden durdu... Önümüzde bir şey yoktu ancak at hareket etmiyordu , sanki eve gitmek istemiyor gibiydi.
Atın üstünden inip koşmaya devam ettim , kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Bacaklarımın adım atacak dermanı yoktu ancak eve gitmem gerekiyordu.
Bütün gücümle koşup kendimi evin önünde buldum... Kapı açıktı ve lambalar yanıyordu. Ancak bütün odanın lambaları yanar vaziyetteydi.
Evin her köşesi dağıtılmıştı , didik didik edilmiş gibiydi.
Hızla Azadı aramaya başladım.