Sabah uyanır uyanmaz telefonu elime aldım, saat öğlen 1 e geliyordu, Emre'den 5 cevapsız arama vardı. Hemen geri dönüş yaptım;

E:Sonunda uyandın amk
B:Zor bir geceydi Emre, şimdi nereye gidicez biz bu gün ?
E:Şirinevlere.
B:Olum polisten habersiz kendi kendimize dedektifcilik oynuyoruz başımıza bi iş gelicek bak.
E:Anlattım ya sana polise gidemeyiz..
B:Tamam amk, zaten daha kötü ne olabilir dimi ?
E:Orasını bilemicem (saçma bir gülüş)
B:Ne zaman geliyosun ?
E:15 dakkaya kapıdayım hazırlan.
B:Tamam.

Emre'nin o yersiz gülüşü beni hayli tedirgin etmişti,kim di bu çocuk ? Ne ara hayatımda böyle bir yeri oldu ? Düşüncelerim her geçen dakikada beynimi kemiriyordu. Hazırlanıp bir sigara yaktım, korna sesi gelince kapıya yöneldim. Annem bu son 3 aydaki hallerimden pek memnun değildi. Beni köşeye çekip "son 3 aydır ne çalışıyosun ne ediyorsun. Kapıya hep tanımadığım bir araba geliyor binip gidiyorsun, kötü hallerdesin ne oldu anlat bana" dedi."Birşey yok anne gençliğimi yaşıyorum." Gibisinden geçiştirici bir cümle kurup evden dışarı çıktım. Merdivenlerden inerken bu saçma cümleyi nasıl kurduğumu düşünüyordum.