Belki herşey devam edecek ama ben yazacağım. Ne kadar anlamak istemeselerde biz asker aileleride insanız arkadaşlar. Aylar, yıllardır her şehit haberinde yüreği hoplayanlarız. Askere polise aşkla bakanlarız. Lojmanımızın önünden geçerken kornaya basmak bir direniş değildir, insani bir duruş, insanlık değildir. Abilerimiz, babalarımız, eşlerimiz onca yıldır şerefli bir milletin şanlı ordusuna hizmet etti. Çocuklarımız kardeşlerimiz babalarından ayrı kaldı, gecelerce günlerce yol gözledik, yol bekledik. Doğuda ölenlerde bizim babalarımızdı. Şimdi ise kapımızın önünden geçerken korna çalıyorlar, bazen havaya sağa sola sıkıyorlar silahlarını, fetonun binleri diye bağırıyorlar bizlere. Canımız acıyor, halimiz kalmadı. Biz ki bize bin diye bağıran insanlar rahat uyusun diye babalarımızdan ayrı kaldık. Canımız acıyor, çok acıyor. Biz bunu haketmedik. Darbeye biz teşebbüs etmedik. Çoğunluğu kadın ve çocuk olan bir mahallenin önünden geçerken korna sesleriyle taciz ediyorlar, soruyorum bu mu demokrasi nöbeti? Abim evde yok. Yeğenimi uyutmaya çalışıyorum. Lojmanın önünden geçerken hala basıyorlar kornaya. Çocuk küçük, soruyor; hala, babam nerede? Bu sesler neden geliyor? Bu amcalar neden kızgın? Susuyorum, cevap veremiyorum. Babasının darbenin d'si ile alakası yok. Ama halimizde yok artık. Bunca hizmetimizin, babalarımıza özlemimizin bedeli bu olmamalıydı. Bizim Suçumuz yok!