Ön safta ortada ki Akın öztürk paşadır.
Şırnak beytüşşebab 6. Jandarma komando taburunda askerlik yaparken bu paşa komando taburumuza gelmişti. Ulan diyorum kendime bu havacı bunun burda ne işi var filan. Askerlik işte sorgulama bu kadar.

Ben o günün gecesinde nöbetçi çavuş olduğum için koğuşta yatıyordum. Hatta karşılamadan, mıntıka temizliğinde yırtmak için kendim ayarlamıştım o gece nöbetçi kalmayı. Sabah tabur onu karşılarken ben fosur fosur yatmış olacam hesabı işte.

Hatta rütbelilere filan sordum. Komutanım bu paşa koğuşa girer mi filan. Yok lan dedi. kim giber seni. Helikopterle iner iki subaya selam çakar geçip gider dedi. iyi dedim amk.

Sabah 7.30. Yatalı 1 saat olmuş. Koğuş onbaşısı bastı tekmili. Ramazan elçi istanbul!!! ben de fırladım yataktan don paça.

Üst yatakta yatıyorum. O heyecanla ve telaşla yataktan atlamamla yere Resmen hazır olda düştüm amk. Ne tekmil ne selam var. gözde çapak. yarrrak gibi dikildim adamın karşısına. Birkaç saniye göz göze bakıştıktan sonra benim beyin ölümü gerçekleştirdiğimi anlamış olacak ki "- UYKUNU MU BÖLDÜM ASKER! dedi. Benden sadece şöyle bi ses çıktı - eveaya gomtan şeayymm. Biraz tebessüm etti. Baştan ayağa süzdü. Ayaklarım Çıplak."- YAT YATAĞINA ASKER. TEKMiL VERMEDiĞiNi DE KiMSEYE SÖYLEME dedi gülümseyerek.

Bu adama tekmil verebilmek bile bir asker için gurur kaynağıyken ben verememiştim işte.

Şimdi bakıyorum şu fotoğrafa. Kulağı sarılı. Burnu kan. Ne bilim olm valla ağlayasım geliyo lan. Boğazım düğümlendi yeminle. Kafam kazan oldu. Olayın darbesinde tankında topunda değilim. Ciğerli olay derler ya işte öyle birşey.

Kader ve kararlar insanları nerelere zütürüyor. Neler yaşatıyor.