Daha bi kere falan çalmıştı ki telefonu kızım diye bağırarak açtı annesi. sesi ağlamaklıydı ama Derin'in numarasını görünce sevinmiş gibi bi hali de vardı."teyzecim ben arkadaşıyım Derin'in" deyip tepkisini bekledim. sesi birden düştü ve kızının nerde olduğunu sordu telaşla. olanları sakin sakin anlatmaya çalıştım. "biraz kötü oldu tedbir amaçlı hastaneye getirdiler" dedim korkmasın diye. meğerse onlar da saatlerdir onu arayıp ulaşamıyolarmış biz biraz daha aramasak polise falan gitmeyi bile düşünmüşler. hastanenin adını verdim ve kapatmadan ablasının durumunu sordum.ben o ana kadar öldüğünü düşünüyodum ama acilen durumu kötüleşince apar topar hastaneye zütürmüşler. artık telefonla Derin'i arayan kişi ne dediyse kız kendini kaybetti.ben telefonu kapatıp içeri geçtim ve "annenler geliyo Derin" dedim. "ablam"dedi yine aynı ağlamaklı sesle. ablasının durumunu bilmiyodum ama en azından ölmediğini öğrendiğim için ablan da hastanede ama iyiymiş şu an "diye bi yalan söyledim.ben öyle deyince "yaşıyo mu " diye bağırdı şaşırmış ve ağlamaklı bi sesle.o an anladım ablasının öldüğünü düşünen tek kişi olmadığımı. telefonda ne duyduysa artık o da ablasının öldüğünü sanmış ve kendini kaybetmişti. "ya ne ölmesi gayet iyiymiş hastanede şu an" dedim sanki ölmesi saçmaymış gibi ama 5 dakika öncesine kadar ben de öldüğünü sanıyodum.o biraz rahatlayınca biz baya bi rahatladık ve ailesinin hastaneye gelmesini beklemeye başladık.