Eve gittim, saat gece 2 olmuştu. Pınar ile konuşmamın ardından, yüzümde küçük bir tebessüm ile camdan dışarı bakarak sigaramı yaktım ve ilk dumanı yavaşça içime çektim. Daha sonra bir şarkı açarak yatağa uzandım. Sigaramı söndürdükten kısa bir süre sonra uyuyakaldım. Aniden telefonun sesine uyandım ve saate baktım. 4:27. 1 cevapsız arama az önce düşmüştü. Arayan Ozan'dı. Hemen geri aradım, çalıyordu, 1,2,3... Sonunda telefon açıldı. Hemen eve gel dedi. Kendimi hemen dışarı attım. Ozanların eve doğru koşarken bir yandan da Ömer'i arıyordum. Ömer'e hemen arabasını getirmesini söyledim ve kapattım. 2 saniye sonra telefonum çaldı arayan ömerdi. "Arabayı nereye getireyim" dedi. "Ozanlara getir "dedim. Dış kapı açıktı. Koşarak yukarı çıktım. Ozan kapıyı açtı. "irem içerde kriz geçiriyor" dedi. Yerde kıvranıyordu. Hemen yana yatırdım,ve başının altına bir yastık koydum."Ambulansı aradın mı?" diye sordum ozana. O da aklına gelmediğini söyledi. Hemen Ömeri aradım kapının önünde olduğunu söyledi. irem'i kucağıma alıp aşağıya indirdim. Arka koltuğa koyup başının bacaklarıma gelmesini sağlayacak şekilde yatırdım. Ve hastaneye doğru yola koyuldum. Acile yatırıp, hasta kaydını tamamladık ve beklemeye koyulduk. Daha sonra doktor gelip korkulacak bir şey olmadığını sadece bir sara krizi olduğunu anlattı. Rahatlamıştık. Başında biraz daha bekledik o gün işe gitmeyi düşünmüyordum. Saat 8 gibi patronu arayıp, "bir yakınım hasta olduğu için gelemeyeceğim" dedim. Her zamanki gibi şerefsizliğini gösterip izin vermeyeceğini, 2 günlük maaşı da keseceğini söyleyince ben de patron ile kavga ederek gayrıresmi bir şekilde istifamı verdim. Sonraki iki gün boyunca irem'e ben baktım.