Otobüse binip, eskiden damlanın ailesinin oturduğu sarı eve tekrardan gittim. O yaşlı teyze ile evin biraz ilerisinde tekrardan karşılaştım. Elini öpüp başıma koyduktan sonra, postanede bir işim olduğunu söyledim. Biz Türk insanını bilirsiniz. Yön duygusu diye bir şey yoktur. Teyzeden aldığım tariften sonra 3,4 kişiye daha sordum. Hepsi farklı yerleri tarif ediyordu. Bu olay sinirlerimi bozsa da, merakım sayesinde sakinliğimi koruyabiliyordum. Sonunda postaneyi hepsinin tarif ettiği yerden farklı bir yerde buldum. Ama sonuçta bulmuştum ve yarına bir fizik sınavım vardı, velhasıl-ı kelam kaybedecek pek zamanım yoktu. içeri girdim ve Damla'nın abisinin adına posta olup olmadığını sordum. Kadın bir kontrol ettikten sonra içeri gitti ve elinde 2 mektupla döndü. Daha sonra bana kimlik sorduğunda kendi kimliğimi uzattım. Bu şekilde postayı veremeyeceğini postanın sahibinin gelmesi gerektiğini söyledi. "Peki ya aynı soyadda bir akrabası alabilir mi ? " diye sordum. Evet manasında kafasını salladı. Teşekkür edip dışarı çıktım. Baltayı taşa vurmuştum. Olayı derinlemesine öğrenebilmem için almam gereken 2 mektubu alma imkanım Damla olmadan yoktu. Ya ona açıklayacak ya da sonsuza kadar saklayacaktım.