Eve geldim. Damla'yı aradım birlikte dışarı çıktık, cesaretim bana bu güne kadar pek fazla bir şey kazandırmamıştı, ama şimdi niye cesur olmalıydım ki ? Niye normalde en ciddi durumda bile gibtir et diyen ehl-i keyif adam şimdi söylememek için kendini zor tutuyordu. Haklıymışsın dedi elimi tutarken Damla, hangi konuda dedim. Unutuyormuş insan dedi, her ne kadar için de kalsa da daha az hatırlıyormuşsun. Suçlu hissediyordum kendimi "Umarım bir gün seni unutmam" dedim. "Ben de" dedi. Yürüdük el ele. Oturdum onu izledim. Çok güzeldi damla, sadece saçı, Gözleri değil içi de güzeldi. Ağaçlara ismimizi kazıtmazdı mesela, ağaçların canı acır diye. Camdan eve giren böcekleri öldürmeme izin vermezdi. Peçeteye koy camdan at onun da canı var derdi. Ben ise onun aksine gaddarın tekiydim, onun bir annesini hiç görememesinin acısını çektiğini göre göre sırf onu kaybetmekten, sırf onun daha fazla acı çekebileceğini düşünmekten ona söyleyemiyordum gerçeği. Anne kavrdıbının önemini pek anlayan biri olmadığım içindir belki de. Bilmiyorum.

Hafta içi sabri beni aradı. Damla'nın doğum günü için bir şeyler hazırlayalım dedi. Ben de "Olur hallederiz, salonda bir konuşalım" dedim.