Telefonu aradım. Telefon başka birine aitmiş. Adresine gittim fotoğrafçının 6-7 yıl önce kapanmış. Dükkan sahibinin adresini buldum. Adam 4 yıl önce ölmüş evde sadece bir kadın vardı oğlu şehir dışındaymış 1-2 hafta içinde geleceğini söyledi. Kadına damlaların annesini anlattım, soyadlarını falan verdim. Hatırlıyorum dedi, evleri şu ilerdeydi büyük sarı apartman. Gidip bir oraya sorun bakalım dedi. Zamanım az kalmıştı taks antremanına gidecektim. Kadına teşekkür ettim elini öptüm gittim.

Antremandan çıktıktan sonra, damla ile buluşmaya gittim. Biraz gezdik, ona annesinden veya yaptıklarımdan hiç bahsetmedim o da hiç konusunu açmadı ya zaten. Damla ile yakın arkadaşlar gibiydik hep yapacak bir şeyler bulurduk. O yüzden eve gittik ve iki kişi blackjack oynamaya başladık. Bağdaş kurup saçlarını da arkaya atmıştı. Çok güzeldi. Konuşurken, birden kolumun iç tarafındaki yarayı gördü. Ne olduğunu sordu. Öykünün ölümü yüzünden bunalımda olduğum sıra jilet ile kesmeye çalışmıştım. Cevap vermedim. Biraz elini değdikten sonra bana omuzunu gösterdi. "Bak" dedi. "Bende de bu iz var doğduğumdan beri ama ne izidir bilmiyorum". "Babam küçükken düştüğünde atıldı diyordu." dedi. Elimle kontrol ettim. Dikiş atılmış bir yaranın iziydi. Kafamı iyice yaraya bakıyormuş gibi yapıp aniden yanağından öptüm. Birlikte gülmeye başladık. O günü o şekilde geçirdik, birbirimizden başka kimseye ihtiyacımız yoktu ve bu mutluluğu hiçbir şey bozamazdı, en azından ben o zamanlar öyle sanıyordum.