ikinci ayımız, çok güzeldi. Hiç kavga etmedik. Geliyor bende kalıyor, bazen de ben baranlara diye gidip onda kalıyordum. Velayeti halasına geçmişti ama halası ile konuşmuştu ve kendi evinde kalmaya devam ediyordu. Hayatım,ev okul taks damla 4 lüsü arasında geçiyor, uzun süredir unuttuğum mutluluğu bana sonuna kadar yaşatıyordu. Ama artık gece konuşmalarımızda bir gariplikler olmuştu, bana annesini hatırladığından falan bahsediyor, buluştuğumuzda onun fotoğraflarını gösteriyordu. Bu işe iyiden iyiye kafayı takmıştı. Bir haftasonu ailesinin eski oturduğu yerleri aramak için dolaşmaya başladı. Tabii ki de onu yalnız bırakacak değildim. Birlikte aramaya başladık. Önce birlikte bir resimlere bakıp etrafındaki yerleri tahmin etmeye çalıştık. Abisinin bebeklik fotoğrafında pamukkaledelerdi, annesi ile babasının gençliği... Ne çok fotoğrafları vardı. Gerçekten de birbirlerini çok seviyor gibi görünüyorlardı. Kendi ailemin fotoğraflarını düşündüm. Evlilikleri haricinde doğru düzgün gülümsedikleri bir fotoğrafları bile yoktu. Aramaya devam ettim. Abisinin çocukluğu, damlanın bebekliği, annesinin gençliği. Bir saniye hasgibtir dedim. Bir önceki resmi elime alıp damlaya gösterdim, bebekliğin bu mu diye ? Evet dedi. Abisinin yanında, arkadaki koltukta ayağında terlik olan bir kadın vardı. Halan sizi hiç ziyarete geldi mi ? diye sordum. Babası ile en az 20 yıldır görüşmediklerini. Kendisinin de ilk defa velayet durumu ortaya çıktığında halasını gördüğünü anlattı. Nedenini sorduğunda, hiiç deyiverdim. Ona umut vermek istemiyordum. Yahut sonucun kötü bir şey olup onun üzülmesini. Resmi alıp tersine çevirdim. Arkada fotoğrafı basan yerin adresi vardı. Damla diğer fotoğrafları karıştırırken alıp arka cebime attım. Ertesi gün çıkıp araştıracaktım burayı.