kütüphane kadar sessiz bir ortam olan çalışma salonunda tolga adında gayet efendi bir dostum ve diğer arkadaşlarımla oturmaktayım. çok kalabalığız ama kimseden doğru dürüst ses çıkmıyor. birden tolga kulağıma eğilerek ...

-- "elini cebime soksana?" diyor.

(ulan diyorum kesin cebinde şeker veya çikolata tarzında bi şey var, sadece benimle paylaşacak). elimi yavaşça cebine sokuyorum. o da ne? kocaman bi yaratık.

tolga: nhonhonho (kocaman kahkaha efekti)

bütün çalışma odası bize bakıyor tabi. ben ne yapacağımı bilemiyorum.
aradan çok uzun süre geçti. tolga elime verdiğini iddia etti, bende inkâr edemedum dıbınakoyim çocuk köküne kadar haklı cünkü.