Çıkıp evine kadar yürüdük. Daha doğrusu ben onu takip ediyor gibi bir şeydim. Yürürken birden elimi tuttu. Eline baktığımı görünce. "Eğer rahatsız oluyorsan bırakabilirsin" dedi. "Eğer senin için sorun yoksa, benim için de sorun değil" dedim. Öyle evine kadar yürüdük. Mutlu olmuştum,ama yanlış anlaşılmaktan tırsıyordum. Beyler ne bileyim hani insan kendini fırsatçı gibi hissediyor. Sanki yararlanmaya çalışır, gibi. Evlerinin önüne kadar elele gittik. Dış kapı açıktı. Yukarıya çıktık, cebini kontrol etti,ama aradığı şeyi bulamadı. Bana dönüp "Galiba anahtarı içeride unuttum" dedi. "Peki kapı kitli miydi" diye sordum. Hafifçe gülümsedi ve tek kaşını kaldırdı. O sırada sorduğum sorunun ne kadar saçma olduğunu farkettim. Babamdan öğrendiğim taktiği denemenin vakti gelmişti. Saçma bir şekilde babamın eski kredi kartı hep cüzdanımda dururdu. Kapının arasına onu sokup aşağı yukarı indirmeye başladım. Kilit yerini bulduğumda kartı koydum, kartı hafif içeri doğru ittirip kapıyı önce kendime doğru çekip sonra omuzumla ileri doğru ittirdim. Ve kapı açılmıştı. Damla şaşırmış bir şekilde bakıyordu. Sarılıp teşekkür etti ve bende merdivenleri inmeye başladım.