Gece 10'da Damla'nın odasına geldim. Damla uyanıktı. O hayat dolu kız eriyip gitti be beyler göz göre göre. Ağlıyodum sadece elimden başka bi şey gelmezdi ki amk. Neyse, Damla yaklaşmamı söyledi. Yaklaştım yanına. Elinde bir kağıtla bir kol saati vardı.

-Serhat. dedi hasta hasta. Hayatımın erkeği. Seni çok sevdim. Her şeyden çok. Her şeyden fazla. Saf ve temiz sevdim ben seni Serhat. Sen de beni böyle sevdin. Adım gibi biliyorum. Ama korkuyorum Serhat. Ölümden değil. Sensiz kalmaktan Serhat. Beni unutmayacagini biliyorum ama yine de beni hatırla be Serhat. diyip elindeki kağıtla saati uzattı bana. Alıp koydum masaya. Elini öptüm. Elini öpüp başımı yasladım. Ağladım beyler, bu sefer onun yanında ağladım.

-Serhat. dedi tekrar. Beni dinle canım. Bu not 2 Ocak 2011 gününe ait. Okuyunca anlayacaksın zaten. Kol saati ise babam verdi bana sözden sonra. Doğacak ilk çocuğuna ver dedi bunu. Hem kadın hem erkek takabiliyomuş bunu. Bana nasip olmayacak belli ki. Sen bunu al, çocuğuna ver erkeğim dedi. Son kelimeyi zor söylemişti beyler. Öldüm be beyler. Ağlaya ağlaya öldüm o gün.

-Damla dedim. Damlam. O saati ilk çocuğumuza sen takacaksın. Sen kalkacaksın burdan ve evlenicez. Unuttun mu bak krediyi de çektik, yapicaz o düğünü. dedim. Bunu ağlaya ağlaya dedim beyler. Gözüm dolu dolu yazıyorum zaten.

-Serhatım, sende kalsın bunlar. Son isteğim be. dedi. Sus Diyebildim sadece. Kalkacaksın dedim ama dayanamadım. Sabaha kadar ağladım o gün...