O gece 10'da uçağımız vardı. Uçağa bindik yine Damla'yla yan yanaydık. Diğer meslektaşlar gibimde değildi sadece Damla ile konuştum bu 1 haftada. Sadece Damla vardı hayatımda. O gece uçakta Damla omzumda uyu. Tam 50 dakika seyrettim onu. Ve düşündüm, eğer bir gün hayatımda Damla olmasa ben napardım beyler ? Hayattan zevk alabilir miydim ? Gülebilir miydim doyasıya ? Kahkaha atarken hep bi yanım buruk kalmaz mıydı ? Onun özlemiyle yanmaz mıydım olmayan ateşlerde ? Bunları aklımdan çıkardım. inişe 10 dakika kala bizim şarkımız Mavi Duvar'ı söyleyerek uyandırdım Damla'yı. Gülerek uyandı be beyler. Onun her gülüşünde hayat buluyodum. Şarkı bitirmeme izin vermedi Damla.

-Serhat, sen şarkı söylemesen. dedi.

-O zaman uyanamazdın bitanem. dedim.

-Hafif dürtmeyi denedin mi ki aşkım ? dedi tatlı tatlı .

-Kıyamadım canım. Kıyamadım. dedim. Yanağımdan öptü. Bi daha aynı cümleyi kurdum bi daha öptü. 3.'sünde yanağımı uzattım hafifçe vurdu. Elini yakalayıp elini öptüm. Keşke save'leseydim o anları be...