Hayır.. hayır böyle olmayacak. Bir anlık elim otobüs firmasının numarasına gitti, bir kaç dakika sonra o gece için izmir bileti almışken buldum kendimi..

Gizem çağırıyordu beni, sevgilim çağırıyordu. Ne zamandır gidemedim yanına, özlemiştir..

Ne okul, ne bizimkiler, ne de kızlar gibimdeydi. Ailem iyi bir miktar para gönderiyordu her ay, her ne kadar gibimde değiller desem de kendimi kandırıyordum..

Üstüme kalın bir şeyler giyip çıktım saat 9'da yurttan. Telefonu kapattım, minibüse binip terminalde indim. Daha 3 saat var otobüsün kalkmasına, aşırı yorgunum.

Ayırttığım bileti aldım, oturdum içerde olan bir banka, tam 3 saat önüme baktım.

Onlarca kişi geçmiştir önümden, ama göz bebeğim bir kere olsa kıpırdamamıştır. izmir otobüsünün ayrılma komutunu duyunca anladım, hayatın bazıları için hala devam ettiğini..

Hemen koştum, kalkarken yetiştim otobüse. Geçtim yerime, bileti gösterdim. Yanıma yaşlarımda biri oturdu, nasıl biriydi acaba? ne sorunları vardı ya da? Gecenin bu saatinde, yarın okul varken neden başka şehre gidiyordu.. insanlar sorunlu..

Kafamı geriye atmamla güneşin gözlerime vurması bir oldu. Uyumuşum, hem de bayağı. 8 saattir uyuyormuşum..