Kaldırdım kafamı yorgandan, aldım telefonu elime, açtım galeriyi. Son fotoğraf, Gizem'i kaybettiğim gün çekildiğimiz fotoğraf..

Nasıl da gülüyordu bir melek gibi, mutluydu güzelim..
Bir de yanındaki bine baktım, o da gülüyordu. Sevgilisi, her şeyi yanındaydı nasıl gülmesin ki?

Sessizce ağlamaya başlamıştım bile, 1 saat birlikte çekildiğimiz fotoğraflara baktım ağlayarak.

Onun her güzelliğini, her gülümsemesini gördükçe ağlama sesim gittikçe artıyordu.

Karanlık odayı, Gizem'le çekildiğimiz fotoğrafların ışığı aydınlatıyordu.

Ölüm.. ayrılık..
Ellerimle o narin ellerini tutacakken, toprağını tutabildim..
Gözlerimle yüzüne, gözlerinin en derinliklerine bakacakken, sadece fotoğraflarına bakabildim..
Onun için iyi biri olacakken , hem kendi hem de başkalarının hayatlarını mahvettim..

Ben bittim.. bitirdim kendimi..