annem söze koyuldu.. cansunun eşi evsahibini aramış.. birkaç gün sonra gelip eşyalarını alacaklarmış. evden taşınacaklarmış dedi ve odamdan çıktı.. dünya başıma yıkılmıştı o an.. çaresizlik, acı, sinir ve hayal kırıklığını aynı anda yaşamıştım.. hiçbir şey söylemiyordum içimden.. kulaklığımı taktım, bana aşkı öğreten, nefret ettiğim hayatı sevdiren kadının en sevdiği şarkıyı açtım..

http://fizy.com/#s/1hxbwmteoman

istanbulda sonbahar diyordu.. bense kollarımı monitörün önünde birleştirmiş üstüne yatmıştım.. bana gülmeyi öğreten kadın için ağlıyordum.. pencereye doğru adım attım.. kapalı bir hava vardı dışarda, hafif çileyen yağmur. tam benim havamdı bu.. kapının arkasında asılı olan kapşonlu ceketimi giydim.. ağlamaktan kızaran gözlerimi annemin görmesini istemiyordum. ben bakkala gidicem dedim.. tamam dedi diğer odadan. çıktım dışarı.. hafif çileyen yağmurun altında kapşonumu kafama geçirdim.. ellerimi cebime soktum.. derin bir hüzünle, kızarmış gözlerimle baktım 2. katın cdıbına..çok anlamsız gelmişti bana.. insanlar, yaşadığım heyecanlar, hatta sokakta gördüğüm kediler bile .. insanlar ne için yaşıyordu? gene nihilist düşünceler sarmıştı içimi.. bilinmezlik.. hisssizlik.. ara sokaktaki sessizlik.. yağmur şıpırtıları ve ona eşlik eden anılarım.. cansu ile geçirdiğim güzel günler ..eve vardım ve yattım. erkenden hemde.. sabaha kadar ölü gibi.. gözlerimi açtığımda gün ışığını farkettim.. sabah sandım saate bakana kadar.. saat 1′di.. öğlen 1. eskisi gibiydi işte.. gene başlamıştı hayatla kavgam. insan dışı yaşamım gene baş göstermişti.. tek merak ettiğim şey bunlar taşınmaya geldiğinde onu görebilecek veya göremiyecek olmamdı.. pencereden görsem bile yeterdi o masum güzelliği.. o bebek gibi kokan kadını.. insanoğluna hakaret sayılabilecek dişiliğini .. sıradan sandığım günün ortasında, onların taşınmak için eve geleceğini ummazdım bile o an…

akşamüstüne doğru aşağıdan sesler duydum.. nakliye aracını gördüm. 4-5 tane adam. cansunun kocası ve pencereden gördüğüm kadarıyla apartman kapısından giren sarışın bir bayan.. o olmalıydı bu .. ballandıra ballandıra anlattığım, harika kadın olmalıydı.. heyecanlandım, mutluluk ve hüznü aynı anda yaşamıştım.. taşınmaya gelmişlerdi ama cansuyu görmüştüm ..açamadım kapıyı.. bekledim belki gelir diye.. dakikalar geçti.. merdivenin demirine çarpan eşya sesleri geliyordu, adamların sesleri geliyordu ama o güzelliğin sesi hala gelmiyordu…

ve çaldı.. kapı çaldı adranelim gene tavan yapmıştı o an.. kapıyı açtım, açtım ve.