Yol boyu Derin'den konuştuk. aylardır içine attıklarını gizemden ve adını hatırlayamadığım şişko kızdan başka kimseye anlatmamış. ikisinde de telefon olduğu için ara sıra telefondan bile konuşmuşlar.ilk defa o gün telefonum olmadığı için bu kadar üzülmüştüm. sonra bi ara yürürken hastaneye doğru gitmediğimizi farkettim. hangi hastane de  olduğunu bilmiyodum ama gittiğimiz yerde bi hastane olmadığına emindim. gizeme dönüp nereye gidiyoruz dedim. hastaneden çıkmışlar evlerine gidicez diyince bi an geri dönmek istedim beyler. hastane tamam neyse de ya evine girmemi istemezse diye düşündüm ve yol boyu içimi kemirdi bu düşünce.o zamana kadar Derin'in ailesiyle ilgili hiç bir fikrim yoktu. nasıl tiplerdir falan hiç bişey bilmiyodum ama girdiğimiz mahallelerde önünden geçtiğimiz evler acayip lüks olduğundan zengin oldukları hissine kapılmıştım. köşeyi dönüp bi evin bahçesinden girdiğimizde hepten şok oldum onca yıllık hayatımda öyle bi evin önünden bile geçmemiştim ben. utana sıkıla kapıyı çaldım. kapıyı sonradan anneannesi olduğunu öğrendiğim nurten teyze açtı. gizemi tanımış olucak ki kim olduğumuzu bile sormadan girin girin diye davet etti içeri. nurten teyzeyle ufak bi tanışma faslından sonra salona geçmek için döndüğümde Derin'i gördüm kapıda.bu sefer yüzünde o küçük tebessüm değil onu daha da güzelleştiren şaşkın bir gülümseme vardı.hem bu sefer sadece yüzü değil gözlerinin içi de gülüyordu.