Saat tam 4'te bulduk birbirimizi. O gün, ilk defa sarıldık beyler. Huzur buldum onun kollarında, onun yanında mutluydum be. Yabancısıydım bu Avm'nin. Daha önce bir defa mı geldim ya da gelmedim. Ama Damlam biliyomuş nerde ne olduğunu. Filme 1 saat kala biraz oyalanalım diyip bu oyun salonu vardır resmini de atıcam. Oraya girdik 20 dakika falan çocuklar gibi oyun oynadık amk. O gün masa hokeyi ile başladık, evcilik ile bitirmek istemiştim be beyler.
Neyse 5'e 20 kala içeri girdik. Biraz lafladık. Sonra ışıklar kapandı film başladı. Tabii amk herifleri filmi hemen başlatmadılar, reklam üstüne reklam, reklam üstüne reklam. Aldığımız mısırlar yarılanmıştı ki film başladı. Büyük kova mısır aldık, ortaklaşa yiyoduk. Damla filme dalmışken ellerimiz kovanın üstünde birleşti. 1 saniye sürdü sürmedi bu kısa tutuşma. Ona dokunmak, saniyelik olsa da ne güzeldi be beyler. Bugün ilklerin günüydü. Film bitti dışarı çıktık. Saat 19.15 olmuş. Bir yemek ısmarlamak istedim Damla'ya. Kırmadı beni 2 tane iskender söyledik. Çatalı tutuşuna, lokmayı çiğneyişine, ayranı içişine bile hayran kaldım. Bi ara yemeği bırakıp onu izledim be beyler. Farkına varmadı tabii. Yemekler bitti, dışarı çıktık. Beklenen olmuştu panpalar, hafta sonunda beklenen kar biz filmdeyken yağmıştı. 2 saatte tutcak değil tabii.

-Damla, hatırladın mı verdiğin sözü ? diyip karları gösterdim.

-Hatırladım hatırladım. Ama ya tutmazsa ? dedi. "Öyle şansı giberler" dedim içimden.

-Ya tutarsa ? dedim

-Ya tutmazsa ? dedi. Böyle 2-3 defa daha tekrarladık. Sonra susup bakınca kaybolduğum gözlerine baktım Damla'nın. O an ölsem dünyanın en mutlu insanı olurdum bee.

-Tutarsa yarın parka gidip kar topu oynarız, tutmazsa Erzurum'a biletleri alıyorum. dedim. Güldü. Kabul etti. Acı ama gerçek, evlere dağıldık...