Bigibleti bıraktım. Merdivenleri resmen sürünerek çıktım. Odama gelince telsizi bi kenara çantamı bi kenara attım. Yorganın içine daldım. Kaç yaşında olursan ol dünyanın en güven veren şeyi yorgan altıdır. Gözlerimi ertesi gün için biraz dinlenirim umuduyla kapattım. Ama odanın bir köşesindeki güya kapalı olması gereken telsizden gelen statik sesi duydum. Hala kabuslarıma giren ses iyi uykular, Murat. dedi.

Söylememe gerek var mı? O gece gözümü kırpmadım. Gün aydınlanana kadar yataktan çıkamadım. Kalktığımda ilk yaptığım şey telsizin pillerini söküp çöpe atmak oldu. Onunla hiçbir şey yapmak istemiyodum artık. Ödlek bellemesinler diye de bir bahane bulmam gerekiyordu bizimkilere. Göz altlarım şiş, giyindim kahvaltı masasında biraz oyalandım sonra okula gittim.

Birkaç gün geçmemişti ki o evi haberlerde gördüm. Ailenin yataklarında boğazı kesilerek öldürüldüğünden bahsediliyordu. Olay olduğunda ben kapının önündeymişim. Katil sesimi duyup benimle dalga geçmeye karar vermiş.

Tam bir uyarıydı bu benim için. Günlerce Allah'a şükrettim onlardan biri de ben olmadım diye. Minnettar hissetmekle çok meşguldüm zavallı aile için üzülemedim bile doğru dürüst. Empati de yaşla birlikte olgunlaşıyormuş.