Caddeden resmen uçarak geçtim. Kalabalık bir yere ulaşana kadar durmadım. Trafiğe ulaşıp birkaç adama da denk gelince güvende hissettim.
Adam Kanının kırmızısı hırkanı boyuyacak çocuk.. diye fısıldadı cebimdeki telsizden. Hala konuşuyordu!
Yanımdan geçen birisi tuhaf bir bakış attı korkuyla cırladığımı duyunca. Manyak gibi hırkamı çıkartmaya çalışıyordum. Herhalde bad trip'te olduğumu falan sanmıştır. Ciddi bir sorun içinde olduğumu algılamadı o yüzden yanımdan offlayarak geçtiği için onu suçlamıyorum ama basıp gitmek yerine yardım etmesini çok isterdim.
Hırkamı çantama tıkıştırırken üstünde ismimin yazdığını fark ettim. Okul formamdı. Koduğumun forma üstünde kabak gibi adım yazılıydı. Herhalde bin adımı biliyordu. Bebek telsizlerinin çok kısa mesafeli olduğunu o an hatırladım. Beni takip ediyordu. Onu bulmak için gergince etrafıma baktım. Sokağın başındaki kamyonetin içinde miydi? Köpeğiyle yürüyen adam mıydı? Yanımdan şimdi geçen araba?
Ne olursa olsun en son duymak istediğim ses o sesti. Telsizi kapattım. Evime sürmeye başladım. Korku hislerimi güçlendirmişti yapraklardaki en ufak hışırtıyı duyuyordum. Tekerlerin altında kırılan dalları duyuyordum. Yanımdan geçen her arabaya dikkat kesiliyordum. Eve gidene kadar şizofren gibi her yaklaşanın o olduğunu sandım. Şansıma başıma bir şey gelmeden eve varmıştım.