.. seni izliyoruuum. diye fısıldadım becerebildiğim en tuhaf sesi çıkararak. Ev karanlığa gömülmüştü hayat belirtisi yoktu. Ev sahipleri beni duymadı diye düşündüm. Bu sefer daha yüksek sesle söyledim: Yatağının başucundayım.. izliyorum.. seni almayı bekliyorum..

Hiçbir şey... Sadece ağustos böceklerinin cıyaklaması ve arada sırada geçen arabaların sesi.
Biraz tuhaf bi şeydi. Aileler genelde bundan çok daha hızlı tepki verirdi. Biraz gerildim ve bi yandan da sanki yakalanmış gibi hissettim. Hani bazen durduk yere bir sapığın seni izlediğini hissedersin ya? Çok geç olmuştu ve eve gitmek için baya bi yolum vardı. Tam vazgeçip ayrılmak üzereyken acayip bir ses duydum. Pipetle bir şey içerken içine üflediğinde çıkan sesle, gargara yaparken çıkartılan ses arası bir şey. Ama ikisi de değil. Bu arada bebeğin horlaması da susmuştu o yüzden uyandığını ve ağlamaya başlamak üzere olduğunu düşündüm. Ama onun yerine bir adam benimle konuştu:
Şu an izlenen sensin.. Murat.