Günler geçiyor ben yine kötü kötü takılıyorum. Sonunda üniversite tercihi yapma günü geldi.

Annem ve babam izmir'de kalmamı istediler, izmir olmasa dahi yakın bir şehirde okumam gerektiğini söylediler. Puanım oldukça iyiydi. Ama ben kurtulmak istiyordum buralardan, anılardan..

En başa Karabük üniversitesini yazdım.
Biraz bilgim vardı, dağın başına yapmış herifler. Dağa kız kaçırması açısından oldukça iyi bir yer olabilirdi ama diğer konularda berbat olabileceğini düşünmüştüm..

Ailem şaşırdılar, biraz da kızdılar. Artık kimseyi gibime takmıyordum maalesef, ailemi dahi.. zaten burada hiç arkadaşım kalmamıştı..

Gizem'le izmir'de aynı üniversiteye gideceğime, şimdi gibik bir üniversiteye tek başıma gidecektim.. ne yapacaktım lan ben onsuz? insanlara kötü davranırdım, kırardım.. tanıyordum kendimi..

Gerçi gitsem ne olur ki..?
tek başıma 4 sene bitireceğim kesin..
öyle olacağına inanıyorum..
inanmakta ne kadar haklıyım..
bilmekte ne kadar doğruyum..
doğru muyum..?
bilmiyorum..

"Gerçekte, bir erdemlilik yolculuğu olması gereken hayatta, başarının rolü nedir?" demiş şair..

Erdemli olmadığım halde başarılı olabilecek miydim.?