Oturdum şadırvana, başladım abdest almaya. Ama 4. seferde alabildim. Habire karıştırdım amk.

Yanımdaki dayı tekrar tekrar abdest aldığımı görünce güldü.
Sen..? bana güldün? bekle aq..

"ne gülüyon moruk?" dedim sinirli bir şekilde,

birden kesti gülmesini. Çıkışmayacağımı falan sandı herhalde. Yüzü mala döndü amk. Bende o tipi görünce gülmeye başladım. Kalktı gitti hızlıca.

Noldu amk ne yaptım yine? Hay amk gitti abdest yine, işin yoksa tekrar al. Neyse aldım abdesti uzun uğraşlar sonunda. Girdim camiye, kalabalık değildi.

Oturdum bir yere içimdeki büyük huzurla. Sanırım melekler huzur yolluyorlardı tepeden tepeden. Şeytan'da gelip uğraşamaz, camideyiz lan.. yiyorsa gelsin, sıkıştırırlar valla köşede..

Namazı kılıp çıktım camiden. Açtım telefonu, annemi aradım, bir dolu "neredesin, ne yaptın" sözünden sonra eve geçmesini istedim. Evlerimiz yakındı zaten Gizem'le.

Bu gibtiğimin hastalığı yüzünden her gelen aramada, açıp küfredesim gelmedi de değil..

Gerçi babam aradığında açıp küfretsem, önce uyduyu zütüme sokar, ardından beni tavana çıkarır,
"yeni mesleğin bu oğlum, eğer kanallar çekmezse suçlusu sensin" der.

Yani zütümdeki uyduyla hayatıma devam ediyor olurum. Hiç de iyi bir fikir değil. Gözümde canlanması bile kötü..