Not : UFAK BiR BÖLÜM YAZDIKTAN SONRA KÜÇÜK BiR iSiM VAR ONU HALLEDiP GELECEĞiM.

Akşama doğru askeriyeye bizim gibi ortalama 20-30 aile daha gelmisti. insanlar da korku ve telaş yerine sakin ve ne yaptıgını bilen ciddi bir tavır vardı. Askeriyeye geldikten bir süre sonra babam beni yanına çağırmış ve askeri kıyafetlerden bana olacak şekilde bulup giymemi söylemişti. Akşama doğru annem birazda olsa iyileşmiş artık küçük kız kardeşimi de yanına alıp sığınma bölgesinde bizden ayrılmışlardı. Bundan sonra geri adım atamazdım. Tamamiyle yalnız geçirdiğim bi hayatımı artık anlamli bir hale getirmeliydim. Bu arada askeriyede bir anons duyuldu,

1 saat sonra herkes toplanma alanında olsun toplantı yapılacak.

Saat geldiği vakit babam elini omuzuma koymuş ağır adımlarla toplanma alanına ilerliyoduk. Aramızda bir konuşma geçti ;

Ben:BE Babam:Ba

Ba: oğlum hazırmısın ?
Be: hazırım baba.
Ba: bilmelisinki her şey daha zor olacak.
Be: biliyorum baba, derken babam bir anda bir ıslık attı ve arkadan 40a yakın sığınma bölgesine kaçarak gelmiş zenci grubu anında yanımda belirdi. Ben daha ne olduğunu anlamadan uzuvlarından parçalayarak çıkardıkları haşmetlilerini yumruk gibi suratıma vurmaya başladılar. Anında 2-3 tane daha deliğim açıldığını anlamıştım. Babama döndüm ve dudaklarından şu kelimeler döküldü.
'DAHA ZOR OLACAK' devamı işlerimi hallettikten sonra beyler.