https://www.youtube.com/watch?v=iIxU-TsAGA4
sarılıp ağladığım dostlarım oldu, onlarca arkadaşım oldu, kaybetmenin acısını iliklerime kadar
hissettiğim oldu.. gaipte çok kaldım, ama hiç biri bu kadar pişman etmedi beni. onu sevdiğime değil, onu severken
yaptığım herşeye pişmanım..
gibim kadar boyumuz vardı hayatla yeni yeni tanışıyorduk,
şimdi üniversite yarı olmuş herşey arkada kalmış, dönüp gülümsüyorsun o zamanlara için acıyor..
buraları özet geçeyim
sınıfta izbandut gibi bi eleman vardı. o güne kadar hiç kavga etmemiştim ama dedemi kaybetmiştim beyler,
cenaze günü devamsızlık yüzünden okula gitmek zorunda olunca agresiftim peder izin işi falan uğraşmaz
gib gibi kalırım diye gittim mecbur. dayak yiyeceğimi bile bile yürüdüm üstüne
şansa topuk dibine bi koydum tekmeyi pat diye ters düştü yere. hocalar falan geldi tam bu kalkıp bana yürüyecekken
o an dayaktan yırttım sandım ama hoca bini alıp daha beter etti beni oda da. ertesi gün amcam babam benim tipi görüp
geldiler okula anlattılar durumu bağır çağır tehdit şu bu. ertesi gün hoca beni odaya alıp sigara falan uzattı anlayamadım
ama o günden sonra okulda ne o ne başkası ağzını açamadı bana. amcam yine emanet mi çıkardı naptı anlamamıştım amk.
amcamında evladı olmadı, vermedi allah napsın bi evlatlık kızı vardı.. benide oğlu gibi severdi. yolda o halde görür görmez
oğlum diye bağırıp koşusu hala aklımdadır..
ordan baya bi daşşaklandım okulda deli divane dolanıyorum. ordan bizim elemanıda sevmeye başladım dayak attım daşşak
sahibi oldum diye, ama o yılın 2. döneminde karşı sınıfa gelen hatunu bana ayarlar mısın demesiyle hayatımı gibecekti.
evet hayatımın aşkıyla doğru düzgün samimi olmadığım o aralar sevdiğim ama şu an nefret ettiğim bi binin 'ayarla'
demesiyle başladım..