Çocukluğumdan beri büyüdüğüm, kardeşim dediğim adamlarla mesken tuttuğum bir park vardı. Esra’yla beraber oraya gittik. Gittiğimizde parkta hiç kimse yoktu, o çardağın bir köşesine bende diyer köşesine oturdum. ikimizde susuyoduk, ıssız mahallenin sessizliğini dinliyoduk sadece. Gözlerine bakıyodum, o ise kafasını yerden kaldırmıyordu. Elimle çenesini havaya itip gözlerime bakmasını sağlayarak ; “ Sen benim hayatımda gördüğüm en güzel, en temiz insansın. Geçmişte yaşadıklarının benim için hiç bir önemi yok, eğer istersen benim geleceğim olabilirsin”.Bunu duyduktan sonra kafasını sallayarak “ Sırf ben üzülmiyim diye yapıyosun, yapma lütven yapma. Senin gibi temiz bi erkek benim gibi kirli bi kızla beraber olmamalı, yapma..”Bu sözleri duyduktan içim parçalandı beyler, ya böyle bir kıza bunlar nasıl yapılabilirdi. Ellerini tutarak “ Sana tüm içtenliğimle söyliyorum, şu hayatımda varsa az bi yaşantım onuda senle beraber geçirmek için neler vermemki. Lütven, benim ol, sadece benim, bende senin”.Yüzündeki o çaresiz ifade gitmiş, şaşkın bir ifade gelmişti.” Sen ciddimisin? Gerçekten benimle beraber mi olmak istiyosun?” diyerek ayağa kalktı. Onunla beraber bende ayağa kalkarak evet şeklinde başımı salladım.Bu sefer mutluluk gözyaşları dökerek sarıldı bana. Bende onun kokusunu içime çekerek seni seviyorum diye kulağına fısıldadım.Onu bu kadar mutlu görmek bana o kadar iyi gelmişti ki anlatamam beyler. Ellerinden tutup yanına oturdum;

Kardeşlerim okuduğunuzda aynı şekilde şuku atarsanız bu panpanızı sevindirmiş olursunuz.