Telefonum durmak bilmiyordu... Sürekli birileri arıyordu.
Mesaj atanlar da vardı Neslihan ile ilgili... Açıp bakmaya korkuyordum. Onun da ölümünü kaldıracak ne kafam ne de direncim kalmıştı...
Bir şekilde istanbul'a geldim... Boğaz köprüsünün ayaklarının altındaki tenha bir köşede oturdum.
Gazetenin arabası ile Bahri Abi geldi...
Birbirimize sarıldık... "O köye gitmemeniz gerekti , size söylemiştim... " dedi.
"Anlat ne olup ne bittiğini Bahri abi" dedim...
"Orhan'ın başına gelenlerin onlarla alakalı olduğunu biliyordum... Onların ne olduğunu biliyorsun.Çınarcık'ta bu olaylar sürekli yaşanıyor... O köyün sadece çok az bir kısmı Ademoğullarına ait geri kalanlar o şerlilerin." dedi.
"Sen bunlara hokkabazlık derdin" dedim...
"Ulan o köy cinli , o köy şerli , ordaki insanların yarısı depremden yarısı onlardan dolayı öldğ desem araştırmayı bırkacak mıydın" dedi...
"Bırakmazdın... " diye devam etti...
Ben onu dinlemeye devam ediyordum...
"Ne yapacağım ? Orhan ve Neslihan olayları üstüme kalacak gibi duruyor" dedim...
"Neslihan'ın olayı net bir şekilde intihar burdan sana suç atamazlar... Ama hem Orhan'ın hem Neslihan'ın ölümünde orda olman seni hedef haline getirecektir." dedi...
"Peki neden intihar ettiler ki" diye sordum...
"Bunu onlar istedi... " dedi...
"Uzunca zaman birine hasret kaldın mı ? Annene , babana , ağabeyine ya da aşka... Eğer cinler birini özlediğini ve sevdiğini biliyorlarsa onun suretinde sana gözüküp seni çağırırlar... Bazen seni , bazen canını alırlar... Bir uçurum tepesinden bakarlar sürekli sana... " dedi...
"Neslihan'ın sana karşı hisleri vardı... Atlamadan önce belli ki ona senin suretinde gözüktüler Mesut... Orhan abisine çok düşkündü o da atlamadan önce abisinin adını söylemişti" dedi...
Duyduklarıma şaşırmaktan kendimi alıkoyamıyordum ama o an aklıma bir şey geldi... Yalova'daki ikinci gün... Tepedeki o kadın...
Annemi yıllar önce kaybetmiştim... Onu hatırlayamıyordum... Ama o kadın... O kadın eve yemek getiren kadındı... O kadın tepedeki kadındı...
Tepsinin dibinde yazan yazının fotoğrafını çekmiştim... Bahri Abiye gösterdim.
"Burda ne yazıyor abi ?" dedim...
"Bu dil Urduca dili... Burda "seni çok özledim oğlum." yazıyor" dedi...