BÖLÜM 8 : Keşfetmek

Lusifer sabahın 6'sında uyandı ve dışarı çıktı. Gezmek istiyordu. Bu insanların yaşadığı dünyayı tanımak , onların hissettiği şeyleri hissetmek istiyordu. Odasında bulduğu çantanın içine buzdolabındaki bütün abur cuburları doldurmuş hiç durmadan yiyor ve yürüyordu.
Denizin kıyısında oturan ve kahvaltı yapan insanları gördü. Baktı . Neden insanlar kendilerini diğer insanlara sevgi yoluyla bağlayıp zaaflarını belli ediyorlardı. Yalnız ve güçlü olmak varken neden güçsüz ve başkalarının sevgilerine muhtaç olduklarını gösteriyorlardı diğerlerine ? Belkide hiç anlayamayacaktı bunu. Denize , yolun kenarından 3 metre aşağı inip öyle gidiyorlardı. Yolun kenarına oturmuş öylece bakınıyordu. ilerden bebek arabalı bir anne telefon ile konuşurken yolun hayli kenarından ilerliyordu. Lusiferin yakınına gelmişlerdi ki Lusifer bebek arabasının aşağı düşeceğini anladı ve hemen kalktı. Bebek arabasının bir tekeri yoldan ayrılmıştı ki Lusifer bebek arabasını tuttu. Anne neler olup bittiğini bile anlayamadı. Teşekkür ederek uzaklaştı.
Teşekkür ederim.
Lusifer bu kelimenin kendisine karşı kullanıldığına ilk defa şahit oluyordu.
Teşekkür ederim.
Lusifer yoldan geçen bütün kızların vücutlarına dik dik bakıyor , baştan sonra kadar inceliyordu. Onlarla neler yapabileceğinin hayallerini kurarken kot pantolonunda hareketlenen gibinin acımasını önleyemiyordu. Tek düşündüğü şey keşfetmek.
Kötülüğün doğup büyüdüğü , sarmaşık gibi bütün insanların kalplerini sardığı bu dünyada daha kötü ve güzel şeyler olduğuna emindi. Belki de bunları görmek için saat daha erkendi.
Akşama kadar zaman öldürecek birşeyler yapması lazımdı. O sırada telefonu çaldı.
Arayan Emily'di. Emily.