çok hastaydım gece uyutmuyordum bizimkileri diş ağrısı ve kronik bronşit de sağ olsun canıma okuyordu babam gece kıvranmalarıma üzülüp "canım" diye yanımda bitmişti kaldırdı beni, ki zaten uyanıktım ağrı çekiyordum yatakta, sırtlanıp evin içinde gezdirmeye başladı bir yandan da anlatıyor iş güç ne alemde, neler yaşamış o gün, yorgun muymuş, efendim iş yerinde bir olay olmuş herkes çok eğlenmiş.. geçirdiği zamanlardan bir şeyler paylaşıyor işte o zaman daha paylaşım kültürü şimdiki halini almadığından böyle dosdoğru aklına geldiği gibi birebir sadece hasta kızı ağrısını unutsun diye saatlerce olaylar anlattı bana beni ne kadar çok sevdiğini söyledi "senin hastalanma ben dayanamıyorum canım" dedi "daha iyi misin?" diye defalarca sordu hikayelerinin arasında.. öyle öyle uyuttu beni, o zamanlar bu fedakarlıkları anlayacak kadar kafam basmıyordu bir şeyleri daha kötü insanlarla hiç karşılaşmamıştım anne babamın benim için inşa ettiği evrende mesut bahtiyar hasta uykusuz ama hep sevgi ve sıcaklıkla günlerimi geçiriyordum şimdi o günleri ne kadar özlüyorum anlatamam hatırlayınca nutkum tutuluyor boğazım düğümleniyor keşke o gece hiç bitmeseymiş babamın sırtına dolanıp orada kötülüklerden muaf kalabilseymişim neyse ki her tür kötülüğün üzerinden gelebilecek gücü de aşılamış o zamanlardan babam herhalde bir gün onlar olmasa da yoluma gitmem gerektiğini bilerek büyüttü beni tüm babalar gibi..

Kv